WSTĘP

                                     

1. wypisywanie na ekran  

Do tego służy funkcja printf, czyli formatowanie wyjście. 

np.: 
  printf(„HELLO WORD”); // na ekran zostanie wypisany tekst:

                                      HALLO WORD

Właśnie przeszedłeś oficjalną inicjację, i teraz mój drogi czytelniku możesz się śmiało nazwać programistą :D  

Aby wypisać zmienną na ekran: 
 
 printf(„może tu być tekst %(literka typu) i tu  ”, zmienna);

literki (te ważne):
d-int;
f-float;
c-char(znak ASCII); 

np.:
 int x=5;
 printf(„wyswietlono: %d typ: int ”, x);

na ekranie: 

wyświetlono: 5 typ: int 

Można zaobserwować, że w  miejscu %d pojawiła się nasza zmienna.

Funkcja printf  posiada jeszcze wiele różnych możliwość (jak tabulatory, wcięcia, zaokrąglanie liczb 
zmiennoprzecinkowych ), ale w praktyce się tego nie używa, więc nie będę tego omawiał. Choć jakbyś chciał sobie poczytać 
o tym to zawsze można wpisać w google „printf”.

Przydatną natomiast rzeczą jest przejście do nowej linii (\n), bo czasami dzięki temu łatwiej ocenić, poprawność kodu.
Stosuje się to tak samo jak np. %d czyli:

printf(„nowa \n linia”);

na ekranie:

nowa  
 linia 

2. wprowadzanie znaków z klawiatury 

Do odczytywania znaków z klawiatury służy funkcja scanf. W użyciu jest bardzo podobna do printf.

scanf(„%(literka typu)”, &zmienna);
    
& (ampersand) - jest to wskazanie na adres naszej zmiennej o adresach będzie później więc na razie zapamiętać,
     że ma być

np.:
 scanf(%d, &x); // teraz program czeka, aż wpiszemy liczbę  
    // całkowitą 

 scanf(%d %f, &x,&f); //program czeka, aż wpiszemy dwie liczby jedną całkowitą, drugą zmiennoprzecinkową


3. typy danych

Podstawowy typy danych to:

int – liczby całkowite 
float - liczby zmiennoprzecinkowe
double – liczby zmiennoprzecinkowe podwójnej precyzji 
char – to również liczby całkowite, ale zazwyczaj traktowane jako znaki ASCII


Jest jeszcze możliwość zadeklarowanie zmiennej, ale tylko dla wartości dodatnich. Służy nam do tego polecenie unsigned 
(bez znaku). Dzięki temu nasz zakres powiększa się dwukrotnie, ale tracimy liczby ujemne. 

np.:

unsigned char znak; 
// teraz zmienna znak może przyjmować wartości od 0 do 256, czyli może reprezentować wszystkie znaki ASCII. 


4. struktury

Struktura jest definiowanym przez nas typem danych i składa się z innych już zdefiniowanych typów (również struktur). 
Służy nam do tego polecenie struct.

Definicja:

struct nazwa {
 deklaracja pól strukruty
};

np.:

struct naszaStruktura{

 int x;
 char y;
};

Strukturę definiujemy przed main, a po bibliotekach. 

Do pól struktury odwołujemy się następująco:

struct naszaStrkutura str; // deklaracja zmiennej typu naszej struktury 

str.x=5;  // pole x naszej zmiennej str wynosi 5
str.y='A'; // pole y nasze zmiennej str wynosi 65, a w ASCII to A 

Jeżeli przed deklaracją struktury damy typedef to możemy nie pisać słowa struct przed nazwą typu strukturalnego,
ale niektóre kompilatory różnie na to reagują. Więc ja zawsze przed nazwą typu strukturalnego będę pisał słowo struct. 
Choćby po to aby zaznaczyć, że jest to typ strukturalny i ułatwić Ci zrozumienie kodu. 

5. Inne

Dwa slash'e (//), a po niech jakiś teks oznacza komentarz, który nie jest brany pod uwagę przy kompilacji

Natomiast biblioteką z jakiej będziemy korzystać będzie <stdio.h>, standardowa biblioteka C. Aby z niej skorzystać piszemy
na początku: #include <stdio.h> i biblioteka jest włączona do programu.